انتظار فرج،با فضیلت ترین عبادت
خیلی خوب است که شرایط، آدم را وادار به خوب شدن و رشد بکند .الآن هر لحظه آمار قتل عام مومنانِ به اهل بیت توسط دشمنان اسلام ناب می رسد.
مثل شبهای عملیات که همه عبادت و معنویت و نورانیت در اوج داشتند.ببینید در آستانه رفتنی، شدّت توکل به خدا بیشتر میشود.
بسم الله الرحمن الرحیم
...الخیر فی نگاه تو یا صاحب الزمان...
بچه های جبهه با عزمی در حسینیه های جبهه می نشستند که می خواهند تمام آنچه می شنودند واقعا اجرا کنند ، حتی بهتر از گوینده. واقعا تصمیم به عمل کردن داشتند. بچه های جبهه ، تفریحی نمی رفتن حسینیه ی لشکر! طرف نمی رفت اوقات فراغتش رو بگذرونه، می رفت که رابطه ی خودش رو با مرگ روشن کنه. اگه بهت بگن سال ظهوره، اگه بگن آخرین نیمه شعبانه،
متن وصوت
این کتاب در رمضان سال 91 و با حضور حجت الاسلام صدیقی و دکتر عباسی رونمایی شد.
بعضی وقت ها ممکن است این سؤال در ذهن ایجاد شود که آیا واقعاً عمل ما در ظهور مؤثر است؟ برای عبور از این مانع فکری، ابتدا باید به این سؤال که چندان هم پر اهمیت نیست، پاسخ بدهیم، که آیا ما می توانیم نقشی در ظهور داشته باشیم یا اینکه فرج و ظهور حضرت ، امری خارج از اراده ی ما انسان هاست؟
گاهی اوقات برخی امور، آنچنان در نظر ما قدسی و ما فوق بشری جلوه می کنند، که هر گونه فعالیتی را درباره ی آن امور، از دایره ی علم و عمل خود خارج می دانیم. کسانی که به هر دلیلی علاقه به فعالیت برای زمینه سازی ظهور ندارند، فرج را امری فوق العاده و فوق بشری تصور می کنند. در حالی که امر فرج نه تنها وابسته به «معرقت» بشر و «احساس» منتظران است، بلکه به «عمل» آنها هم وابستگی تام دارد.
البته اینکه کدام اقدام، در چه زمانی، چه پاسخی می یابد و فرج در نتیجه ی چه حدی از معرفت، محبت و عمل حاصل می شود، امر روشنی نیست؛ ولی اجمالاً می دانیم که عملکرد ما در مورد ظهور، بسیار مؤثر است. پیشتر در این خصوص که ادراک و احساس ما در زمینه ی فراهم شدن شرایط فرج مؤثر است، سخن گفتیم.
اما دلیل اینکه اقدام ما در سرنوشت ما مؤثر است، یک سنت الهی است که در آیه ی شریفه به آن تصریح شده است: «إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ» (سوره ی رعد، آیه11)
خداوند سرنوشت هیچ قوم (و ملتی) را تغییر نمی دهد، تا اینکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند.
عصر روز جمعه استاد پناهیان به عیادت آیت الله مهدوی کنی رفتند.
در ضمن کوهنوردی یک مبارزه با نفس بسیار شیرین هم است ، اولاً معمولا باید صبح زود از خواب پاشی ، ثالیاً برخلاف خیلی از ورزش ها که عاملی تو رو به شوق می یاره تا ورزش کنی در کوهنوردی عامل خاصی وجود نداره و هین طور چند ساعت باید بالا بری ، ثالثاً وقتی که بالا میری از اون بالا کل شهر رو می بینی و این یعنی می تونی به همه چی از اون بالا نگاه کنی.
امیرالمؤمنین علیه السلام: «إنّ أفضل الجهاد مجاهدة الرجل نفسه ؛
برترین جهاد، جهاد و مبارزه انسان با نفس خود است. غرر الحکم /ص220
حتماً گوش کنید
منبع راسخون
سؤال زیبای حضرت زینب(س) از امیر المؤمنین(ع)
یکی از مراتب معرفتی این است که انسان با شوق به سوی خدا حرکت کند نه با خوف.
شوق و خوف کنار هم باید باشند ولی عامل حرکت عالی به سوی خدا با شوق به دست می آید.
حضرت امام(ره) می فرمودنند: اگر جهنم نبود ما دو رکعت نماز هم نمی خواندیم.
چطور می توانیم به اهل شوق شویم؟
اگر بخوانم تجربه کنیم باید در نوجوانی دنبال آن بردیم. در جبه ها به خاطر جهنم نرفتن نبود که به این وادی مقدس می آمدند و جان خودشان را تقدیم می کردند.
چطور شد در جبهه ها این قدر حماسه آفریدند ، که همه در برابرشان خاکسار هستند؟ چون با شوق آمده بودند.
محجبه ها از سر شوق حجاب داشته باشند ، شوق به اینکه خدایا تو چه می پسندی؟
دینداری از سر شوق را باید در مناجات های رجب و شعبانیه می توان یافت.
فستبقوا الخیرات: دینداری یعنی مسابقه.(سوره مائده/آیه48)
لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا: برخورد شوقی پروردگار (سوره ملک/آیه2)
اینجا(هیئت) ملائک نشسته اند ببینند چه کسی محبتش بیشتر است.
اگر مردم یه نقطه ای از کره ی زمین دینداری نمی کنند به خاطر این است که آدم های حداقلی هستند باید گرگ دنبالشان کند که دینداری شوند.
خوبان عالم حالت نوجوانی خود را در سن پیری هم حفظ کرده اند ؛ کربلا شوق برانگیز ترین قسمت دین است. کدام عامل می تواند اینطور شوق ایجاد کند؟
مرحوم قاضی می فرماید در عالم مکاشفه دیدم رحمت الله واسعه ابا عبد الله الحسین(ع) است و باب این رحمت ابا الفضل العباس(ع) است.
در روایت فرمود: یَا أَیُّهَا النَّاسُ نَافِسُوا فِی الْمَکَارِمِ وَ سَارِعُوا فِی الْمَغَانِمِ وَ لَا تَحْتَسِبُوا بِمَعْرُوف
مسابقه بذارید و سرعت بگیرید در رسیدن به ارزش های الهی.
پیامبر(ص) به حسین(ع) زمانی که کودک بود فرمود: نام تو در طاق عرش ثبت است ، خودم دیدم در طاق عرش نوشته شده بود: ان الحسین (ع) مصباح الهدی و سفینة النجاة.
کار خوبی که برایش شوق نداشتی روش حساب نکن. در اربعین همه ی فعالیت ها شوقی است. امام حسین(ع) شوق ایجاد می کند.
اگر شوق خود را در راه ابا عبد الله الحسین(ع) مصرف نکنی در راه گناه صرف می شود.
مثال شوق بارز در آقا رسول ترک است ، یک شبه راه صد ساله رو رفت.
آقا رسول ترک میره تو مسجد ، روحانی مسجد درباره ی قیامت و اینکه اون جا ما تنهاییم و هیچ کس را نداریم صحبت می کرد. وسط سخنرانی رسول ترک بلند میشه میگه پس اون موقع ابوالفضل کجاست؟ یا ابوالفضل(ع) تو ، تو کربلا زمین خوردی می دونی زمین خوردن چقدر سخته ، یا ابوالفضل(ع) دست ما رو بگیر تو اون جا زمین نخوریم.
