وفات حضرت معصومه(س)+مسجد امام صادق(ع)

خلاصه ای از مباحث مطرح شده:

ما با دو گرایش بسیار مهم در وجود انسان مواجه هستیم که تقریبا تمام عمر در حال پاسخ گویی به این دو گرایش هستیم یکی میل به راحتی و اذیت نشدن و یکی میل به لذت و هرنوع خوشی که مایۀ فرح انسان بشود.

گرایش ها باید مدیریت شوند و با نیت این کار انجام شود، بهترین نیت این است که به خاطر خداوند این کار را بکند ولی کمترین نیت درست این است که این حرکت را معقول بداند و بگوید من وقتی که با راحتی خود مقابله می کنم این یعنی که راحتی بیشتر به دست بیاورم، خیلی عقلانی با راحت طلبی خود برخورد بکند و راحت طلبی خود را با دلایل کاملا عقلانی محدود بکند و بعد کل این حرکت را به خاطر خدا انجام بدهد.

ما در جهانی زندگی می کنیم که لذت ها با تبلیغ ها و تلقین ها تبدیل به حقوق و نیازها می شوند.

ما در این جهان در حال زندگی هستیم و این جهان، جهانی است که دارد به آدم ها تلقین می کند که تو به این لذت ها نیاز داری در حالی که بسیاری از لذت ها را ما اصلا به آنها نیازی نداریم. این جهان، جهانی است که دارد لذت ها را متورم می کند و مبالغه آمیز با لذت ها برخورد می کند.

در جامعۀ ما یک عقب ماندگی بسیار وحشت ناکی وجود دارد و آن این است که مقابله با لذت طلبی نا بجا توسط دانشگاهیان غالباً انجام نمی گیرد. اساتید علوم انسان، تجربی، روان شناسی، جامعه شناسی با همین عقل تجربی خود که اصلا نیازی به دین هم ندارد، بیایند و با انواع  هرزگی ها و بی بند و باری ها مبارزه بکنند.

در تبلیغاتمان ما هم یک جوری دینی از مقابله با لذت ها صحبت می کنیم که مردم هروقت یک روحانی را می بینند، اولین چیزی که برایشان تداعی می شود این است که ایشان آمده اند لذت ها را محدود بکنند. چرا این گونه است؟

جهت مطالعه ی گزیده ای از این جلسه به ادامه ی مطلب بروید.

ما با دو گرایش بسیار مهم در وجود انسان مواجه هستیم که تقریبا تمام عمر در حال پاسخ گویی به این دو گرایش هستیم یکی میل به راحتی و اذیت نشدن و یکی میل به لذت و هرنوع خوشی که مایۀ فرح انسان بشود. شادی و لذت و راحتی و آسودگی دو گرایش بسیار عمده در وجود انسان هستند که البته انسان با راحت طلبی شروع می کند ولی پس از مدت اندکی به لذت جویی می رسد و هردو را ادامه می دهد.

اگر کسی در مقام مدیریت راحت طلبی موفق باشد در مدیریت لذت هم موفق خواهد بود. کسی که می تواند راحت طلبی خودش را مدیریت بکند با نیت صادق و درست، چون اگر با نیت غلط راحت طلبی خودش را کنترل بکند یک نوعی عقده ای می شود و می خواهد در لذت طلبی عقده های خودش را خالی بکند و حریص لذت می شود، با نیت درست باید مدیریت بشود، بهترین نیت این است که به خاطر خداوند این کار را بکند ولی کمترین نیت درست این است که این حرکت را معقول بداند و بگوید من وقتی که با راحتی خود مقابله می کنم این یعنی که راحتی بیشتر به دست بیاورم، خیلی عقلانی با راحت طلبی خود برخورد بکند و راحت طلبی خود را با دلایل کاملا عقلانی محدود بکند و بعد کل این حرکت را به خاطر خدا انجام بدهد.

اگر کسی از ترس خدا جلوی راحت طلبی خودش را بگیرد دو حالت دارد، یک وقت این ترس از خدا معنای عمیقی دارد یعنی واقعا خدا را حکیم و دلسوز خود می داند و دوست دارد رضایت خدا را به دست بیاورد و می داند خدا دوست دارد بنده اش به راحتی بیشتری برسد، اگر به این نیت از خدا بترسد و دستور خدا را رعایت بکند این خیلی عالی است چون هم عقل هست و هم ایمان. اما اگر بی حساب و کتاب از خدا ترسید و هی در دل خودش غر زد که خدا چرا جلوی راحتی ما را گرفته است، ولی خب دستورات را اجرا هم کرد، اینجور افراد که از خدا می ترسند و مدیریت می کنند راحت طلبی خودشان را اما با یک منطق غلطی از خدا می ترسند و حساب می برند ممکن است که بعدا دست از دینشان بردارند، ممکن است اگر بعدا یک زمینه ای برای راحت طلبی پیدا کنند منحرف بشوند.

کسی که درست راحت طلبی خود را مدیریت بکند می تواند راحت تر لذت طلبی خود را هم مدیریت بکند. کسی که با انگیزۀ صحیح با راحت طلبی خود مبارزه کرد می تواند با سهولت بیشتری لذت طلبی خود را هم کنترل بکند.

مقدمۀ مبارزه با لذت طلبی، مبارزۀ با راحت طلبی است. خانواده ها برای اینکه جوانانشون از سن بلوغ به بعد اسیر شهوت نشوند و بتوانند با لذت محکم برخورد کنند و لذت شان را مدیریت بکنند باید تمرین مبارزه با راحت طلبی را قبل از آن به بچه هایشان یاد بدهند. از هفت سالگی تا چهارده سالگی پدر و مادرها فرصت دارند بچه را از راحت طلبی در بیاورند، از راحت طلبی که بیرون آمد این بچه به قدرتی می رسد که با محبت و با منطق و بدون فشارهای نامعقول، زندگی در شرایط سخت را تمرین کرده است و با آن آشنا است و راحت می تواند از لذت چشم پوشی بکند.

ما در جهانی زندگی می کنیم که لذت ها با تبلیغ ها و تلقین ها تبدیل به حقوق و نیازها می شوند. غالب لذت ها نیاز انسان نیستند، ما در جهانی زندگی می کنیم که این جهان تحت حاکمیت فرهنگ کفر و البته با دسیسه های دشمنان بشریت، آمده اند لذت جویی را به عنوان یک سلسله نیازها و حقوق اولیۀ انسانی معرفی می کنند. لذا وقتی که از حقوق بشر دم می زنند غالباً منظورشان حقوق اساسی نیست، اینها آمدند لذت پرستی و هوا پرستی را به عنوان حق به آن نگاه می کنند، ما در حال حاضر در چنین جهانی زندگی می کنیم. این جهان به سرعت از لذت طلبی فاصله می گیرد. اگر برای لذت محدودیتی نباشد لذت نیست. اگر انسان ممنوعیت هایی را برای لذت های خودش نگذارد دیگر لذتی برایش باقی نمی ماند.

ما در این جهان در حال زندگی هستیم و این جهان، جهانی است که دارد به آدم ها تلقین می کند که تو به این لذت ها نیاز داری در حالی که بسیاری از لذت ها را ما اصلا به آنها نیازی نداریم. این جهان، جهانی است که دارد لذت ها را متورم می کند و مبالغه آمیز با لذت ها برخورد می کند.

جهان جهانی است که خیلی توصیه به لذت می کند، و ملاک ارزش را لذت طلبی قرار می دهد و سعی می کند انسان ها را نسبت به لذت حریص بکند و نیازمند به لذت معرفی بکند و به این واسطه که لذت را یک نیاز ضروری برای انسان نشان می دهد انسان ها را به بردگی می گیرد.

در جامعۀ ما یک عقب ماندگی بسیار وحشت ناکی وجود دارد و آن این است که مقابله با لذت طلبی نا بجا توسط دانشگاهیان غالباً انجام نمی گیرد. اساتید علوم انسان، تجربی، روان شناسی، جامعه شناسی با همین عقل تجربی خود که اصلا نیازی به دین هم ندارد، بیایند و با انواع  هرزگی ها و بی بند و باری ها مبارزه بکنند. چرا فقط روحانیان باید دربارۀ حجاب صحبت بکنند؟ یعنی عقل بشری به این نتیجه نرسیده است و تجربه این را نشان نداده است؟ در تبلیغاتمان ما هم یک جوری دینی از مقابله با لذت ها صحبت می کنیم که مردم هروقت یک روحانی را می بینند، اولین چیزی که برایشان تداعی می شود این است که ایشان آمده اند لذت ها را محدود بکنند. چرا این گونه است؟ برای اینکه طلبه ها باید حرف های خدا را در این باب بزنند، مردم هم نسبت به لذت ها حساس هستند و همین تیکه های نهی های دین را دربارۀ لذت یادشان می ماند و بقیه هم که ساکت می مانند. رشته های علوم انسانی جز برای راحت تر زندگی کردن است؟ هرزگی و لذت جویی نامحدود، راحتی زندگی را از بین نمی برد؟ ما باید در کشورمان چقدر پایان نامه داشته باشیم که به ما یاد بدهند لذت ها را مدیریت بکنیم؟ این عقب ماندگی جامعۀ ما را از نظر علمی می رساند.

بنده معتقد هستم یک نهضتی باید برپا بکنیم علیه لذت جویی ها و لذت طلبی های نامحدود. امام علی علیه السلام می فرماید کسی که فکرش را در لذت ها زیاد بکند، زیاد دربارۀ لذت ها فکر و خیال پردازی بکند، لذت ها بر او غلبه خواهند کرد و اسیر لذت ها می شود و دیگر نمی تواند آنها را مدیریت بکند.